Πηγή: Marathon Press
Ο Παναγιώτης Ντάσης, ζωντανή ιστορία του μπασκετικού Μαραθώνα, διηγείται την καριέρα του στη Marathon Press
Όταν στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 το μπάσκετ στην Ελλάδα ξεκινούσε την επανάστασή του, μετά τον απρόσμενο άθλο της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του ‘87, ο Μαραθώνας δεν βρισκόταν απλά πολύ πίσω. Ήταν ένα «μπασκετικό χωριό» με ελάχιστες υποδομές, που προσπαθούσε μπουσουλώντας να ακολουθήσει τον ρυθμό αυτής της επανάστασης.
Σήμερα, αν για κάτι μπορεί και πρέπει να υπερηφανεύεται σε αθλητικό επίπεδο, είναι ότι ανέδειξε από το μηδέν έναν αθλητή που έφτασε να αγωνίζεται μέχρι τη Β’ Εθνική (αν και θα μπορούσε να παίξει και ψηλότερα), που κατέγραψε χρυσή πορεία στα γήπεδα όλης της Αθήνας, που τιμήθηκε για την προσφορά αλλά και το ήθος του από την ΕΣΚΑ και που σήμερα, 30 χρόνια μετά, εξακολουθεί να βρίσκεται στις επάλξεις και στις υπηρεσίες της ομάδας που λάτρεψε και πρωτοαγωνίστηκε.
Ο Παναγιώτης Ντάσης, ζωντανή ιστορία του ΜΕΣΜΑ, γυρίζει τον χρόνο πίσω και με την αδιανόητη σεμνότητα που τον διακατέχει, διηγείται στη Marathon Press τι συνέβη από την πρώτη του επαφή με τη «σπυριάρα» το 1988, σε ηλικία 14 ετών, έως και σήμερα.
«Ξεκίνησα να παίζω σε μια εποχή που τα παιδιά είτε μέσω του μπάσκετ είτε μέσω του ποδοσφαίρου βρίσκονταν καθημερινά στα γήπεδα και ήταν πολύ κοντά στον αθλητισμό. Πολύ διαφορετική εποχή συγκριτικά με το «σήμερα» και βέβαια ειδικά για το μπάσκετ, μεγάλο ρόλο στο μπαμ έπαιξε και η Εθνική. Την εποχή του Ευρωμπάσκετ, ΜΕΣΜΑ υπήρχε, αλλά λειτουργούσε μόνο ως πολιτιστικός σύλλογος. Η πρώτη ομάδα, στην οποία είμαι μέλος από την πρώτη της ημέρα, δημιουργήθηκε το 1988, χάρη στη δίψα που είχαμε ως πιτσιρικάδες, αλλά και τις πρωτοβουλίες ανθρώπων που αποτελούν ψυχή του μπάσκετ στον Μαραθώνα, όπως ο Τάσος Ιωαννίδης κι ο Πέτρος Μέξης. Το πρώτο μας παιχνίδι, η πρώτη πραγματική επαφή και για μένα με το μπάσκετ σε άλλο πλέον επίπεδο, ήταν στο κλειστό του Χαλανδρίου. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Η πρώτη νίκη στην Ιστορία του ΜΕΣΜΑ ήρθε τη δεύτερη αγωνιστική, στο γήπεδό μας, με αντίπαλο την Καμάριζα κι είναι κάτι που δε θα διαγράψω ποτέ από το μυαλό μου… »
Είχες ιδέα τι ξεκινούσε; Ήξερες ότι ήσουν τόσο καλός;
Όχι, δεν είχα καμία ιδέα τι ξεκινούσε. Πρέπει, δε, να πω ότι δεν ήμουν τόσο καλός. Άρχισα να παίζω στα 14-15, σε πολύ μεγάλη ηλικία ακόμα και για τα τότε δεδομένα. Είχα τρομερή δίψα, πάθος για μπάσκετ και δούλεψα πάρα πολύ μέσα στα χρόνια για να φτάσω σε καλό επίπεδο.
Πότε κατάλαβες ότι θα ασχολιόσουν με το μπάσκετ πιο σοβαρά από ότι αρχικά πίστευες;
Η αλήθεια είναι ότι αργείς να το καταλάβεις γιατί είσαι στο «χωριό». Δεν έχεις παραστάσεις από την «πόλη», δεν έχεις αναμετρηθεί με παιδιά από συλλόγους της Αθήνας, οπότε δεν έχεις και μέτρο σύγκρισης. Γίνεσαι ο καλός του χωριού και σιγά σιγά λες «πάω να κάνω ένα βήμα παραπάνω». Από το ξεκίνημα ήμουν ο τύπος αθλητή που έβαζα στόχους και πάλευα να τους υλοποιήσω.
Και πότε έκανες το πρώτο βήμα;
Έπειτα από μια μικρή θητεία στον ΜΕΣΜΑ, όπου έπαιζα πλέον για την ανδρική ομάδα, έκανα μια επαφή με τον Πανελλήνιο και πήγα να κάνω κάποιες προπονήσεις. Αναλογιστείτε, ο ΜΕΣΜΑ Δ’ ΕΣΚΑ και ο Πανελλήνιος Α’2, αλλά τους άρεσα και με ζήτησαν! Στον ΜΕΣΜΑ δεν ήθελαν να με αφήσουν τότε, ζήτησαν ένα απίστευτο ποσό για τα δεδομένα της κατηγορίας, αλλά… δεν μπόρεσα να φύγω.
Θύμωσες; Τους το κράτησες μανιάτικο που δε σε άφησαν;
Όχι, όχι. Ήμουν 17-18 χρονών, δεν είχα καθοδήγηση κι από κάπου. Σίγουρα στενοχωρήθηκα, η Α’2 ήταν τρομερά μεγάλη πρόκληση, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι.
Οπότε το ραντεβού με τη μεταγραφή μετατέθηκε…
Ναι και τελικά έγινε μετά τον 6ο χρόνο μου στον ΜΕΣΜΑ. Η Δ’ ΕΣΚΑ είχε καταργηθεί και καταφέρνοντας να πάρουμε την άνοδο, βρεθήκαμε ξαφνικά στη Β΄ ΕΣΚΑ. Ήρθε και με ζήτησε μια ομάδα από το Χαλάνδρι, η οποία ήταν μεν στην ίδια κατηγορία, αλλά είχε περισσότερες προοπτικές και έτσι αποφάσισα να πάω. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η περιπέτειά μου στα γήπεδα της Αθήνας.
Πόσο έμεινες στο Χαλάνδρι;
Συνολικά τέσσερα χρόνια, από το 1996 έως το 2000. Ανεβήκαμε περίπατο τον πρώτο χρόνο, οπότε ακολούθησαν τρεις σεζόν στην Α’ ΕΣΚΑ. Πολύ σημαντική για μένα και το μέλλον μου ήταν η βοήθεια που μου έδωσε το Χαλάνδρι για να αποκατασταθώ επαγγελματικά. Μου έλυσε ένα πρόβλημα για να μπορέσω να αφοσιωθώ στο μπάσκετ, όπως κι έκανα.
Επόμενος σταθμός;
Χολαργός. Είχε μόλις ανέβει στη Γ’ Εθνική. Πρέπει να πω βέβαια ότι κάθε μου μετακίνηση ήταν δύσκολη, λόγω του ότι κάθε ομάδα έπρεπε να «πληρώνει» τα χρήματα που είχε ξοδέψει το Χαλάνδρι για να με πάρει από τον ΜΕΣΜΑ. Ήταν 3,5 εκατ. δραχμές, ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό… Στον Χολαργό, που ‘ταν η πρώτη μου ομάδα σε επαγγελματική κατηγορία, είδα άλλη οργάνωση, κόσμο, είχαμε ακόμα και «υποχρέωση» να δίνουμε συνεντεύξεις. Την τρίτη μου χρονιά εκεί, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας και λίγο πριν ξεκινήσει η σεζόν, είχα ένα τροχαίο με το αυτοκίνητο και έπαθα κάταγμα στο χέρι. Από ένα απλό ατύχημα, ανέβηκα τον μεγαλύτερο Γολγοθά στην καριέρα μου, έμεινα συνολικά έξι μήνες εκτός. Μεγάλο σοκ για έναν αθλητή…
Το επόμενο καλοκαίρι μεταγράφηκα στο Κορωπί, Α’ ΕΣΚΑ. Ανεβήκαμε τη δεύτερη χρονια Γ’ Εθνική, πρώτη φορά στην Ιστορία της ομάδας. Μένω και τρίτη χρονιά και μετά αποχωρώ.
Το ‘χες στο αίμα σου να αλλάζεις φανέλες…
Δεν το ‘χα ακριβώς στο αίμα μου, αλλά είναι και πολλά τα χρόνια. Η επόμενη ομάδα ήταν ο Άτταλος Νέας Φιλαδέλφειας. Η χειρότερη επιλογή που έκανα ποτέ. Τον δεύτερο μήνα διαλυθήκαμε και μείναμε απλήρωτοι. Πήγαινα προπονήσεις και ήμασταν τρία άτομα. Αλλά ξέρεις, πάντα πρέπει να ‘σαι έτοιμος, να ‘σαι εκεί και να μην σκέφτεσαι τα προβλήματα, αλλά ότι προπονείσαι και παίζεις για την επόμενη ομάδα σου.
Φαντάζομαι έφυγες άρον άρον…
Τίποτα δε φαντάζεσαι… Πλήρωσα για να φύγω και να πάρω την ελευθέρας μου. Τότε ήρθε η πρόταση από τα Σπάτα, όπου έμεινα μια σεζόν και είχαμε πολύ καλή πορεία και μετά ήρθε η προοπτική του Παπάγου. Στα 35 μου πλέον, ομάδα με μεγάλη ιστορία, με επιβλητικό γήπεδο, το Σαλούν και κόσμο που την αγαπά παθολογικά. Έκανα εκπληκτική χρονιά στη Γ’ Εθνική με 35 λεπτά μέσο όρο ανά παιχνίδι και 25 πόντους… Βαστούσαν τα πόδια μου παρότι είχα μεγαλώσει.
Ακολούθησε το Ψυχικό, για τρία χρόνια στη Γ’ Εθνική. Με το Ψυχικό κατέκτησα και το Κύπελλο ΕΣΚΑ κόντρα στον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας σε ένα ματς που αναδείχθηκα και MVP. Είχα φτάσει τα 39… Τότε, εκείνο το καλοκαίρι φεύγω από το Ψυχικό και αποφασίζω να σταματήσω. Έχει φτάσει καλοκαίρι και αντί για προετοιμασία είμαι στη δουλειά και στο σπίτι μου, αλλά όπως μπορείς να φανταστείς, τρώγομαι με τα ρούχα μου. Δέχομαι ένα τηλεφώνημα από την Ηλιούπολη και επιστρέφω για δύο χρονιές στην Α’ ΕΣΚΑ…
Στα 41 προς 42 μου, αποφασίζω ότι τώρα όντως έφτασε ο καιρός να αποχωρήσω. Έχω μεγαλώσει αρκετά, θέλω χρόνο με την οικογένειά μου, είμαι αποφασισμένος.
Αλλά χτυπάει το τηλέφωνο…
Ακριβώς! Με καλούν από το Κορωπί. Γ’ Εθνική με τρομερό ρόστερ και στόχο να ανέβει στη Β’. Πώς να πω όχι… Πηγαίνω, ανεβαίνουμε και προφανώς δε θα άφηνα να πάει χαμένη η ευκαιρία να παίξω στη Β’, έστω και στα 42 μου… Σταμάτησα όρθιος, μέσα στο γήπεδο και σε ομάδα Β’ Εθνικής.
Σε όλα αυτά τα χρόνια ποιο είναι το ρεκόρ πόντων, έτσι για την Ιστορία…
Σε όλα αυτά τα χρόνια ποιο είναι το ρεκόρ πόντων, έτσι για την Ιστορία…
ΜΕΣΜΑ, η επιστροφή!
Αφού έκανε αυτόν τον μεγάλο και άκρως επιτυχημένο κύκλο, ο Παναγιώτης Ντάσης τήρησε την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό του, να επιστρέψει δηλαδή στον ΜΕΣΜΑ για να κλείσει την καριέρα του.
«Βασική προϋπόθεση που είχα θέσει ήταν να υπάρχει οργάνωση στην ομάδα. Αυτό το εγγυήθηκε η παρουσία του Γιώργου Κοτταρίδη, με τον οποίο είχα παίξει στο ξεκίνημα της καριέρας μου κι έτσι δεν το σκέφτηκα πολύ. Για να είμαι ειλικρινής, την πρώτη χρονιά δυσκολεύτηκα πολύ στη Δ’ ΕΣΚΑ. Είχα συνηθίσει αλλιώς. Το ‘βλεπα κι αλλιώς σε σχέση με τα άλλα παιδιά, φαντάζομαι θα έλεγαν από μέσα τους «ώχου ήρθε ο γέρος ο πωρωμένος και μας πρήζει».
Κάναμε κάποια στιγμή μια κουβέντα, είπαμε ότι πρέπει να βάλουμε στόχους και πράγματι, σταδιακά η εικόνα μας άλλαξε προς το καλύτερο. Κάναμε πολύ καλή πορεία, φτάσαμε στα μπαράζ και κερδίσαμε όλα τα ματς και με μεγάλη διαφορά μάλιστα. Παρότι νεοφώτιστοι, πραγματοποιήσαμε εξαιρετική χρονιά, κυρίως χάρη στην οργάνωση που έχει η ομάδα. Αποτέλεσμα; Ο ΜΕΣΜΑ ανεβαίνει κατηγορία οπότε αποφασίζω να μείνω, πόσω μάλλον από τη στιγμή που θα παίζαμε και στο καινούριο μας κλειστό.
Κι από εκεί που πηγαίναμε για να «σωθούμε», χάσαμε την απευθείας άνοδο από αυτοκτονία. Τελικά, είμαστε πρώτοι επιλαχόντες για νέα άνοδο, σε περίπτωση που κάποια άλλη ομάδα από οποιαδήποτε κατηγορία αποχωρήσει ή συγχωνευτεί με κάποια άλλη. Το τι θα γίνει θα κρίνει εν πολλοίς και το μέλλον μου. Αν ανέβουμε, οι πιθανότητες να βοηθήσω για μια τελευταία χρονιά είναι περισσότερες. Αν πέσουμε, το πιθανότερο είναι ότι θα σταματήσω…»
Πηγή: Marathon Press